Wadenoijen DA1 - 
Alem DA1 | 08-05-2011 | Wadenoijen DA1 - Alem DA1 |
1 - 1 |
| Verslag: Wadenoijen DA1 - Alem DA1 1-1 (0-1) Vandaag de wedstrijd waar we allemaal naar uitgekeken hebben (of spreek ik voor mezelf?): De uitwedstrijd tegen Wadenoijen. Dit is onze kans om te laten zien dat we weer helemaal terug, en nog altijd de gevreesde dames van Alem zijn! De dames van Wadenoijen kunnen vandaag kampioen worden. KUNNEN, inderdaad! Daar is, helaas voor hen, wel een overwinning voor nodig. Maar ook wij gaan vandaag voor drie punten, in ieder geval voor ééntje. Als wij vandaag minstens een puntje pakken zijn we onze derde plaats niet kwijt (toch?). Vorig jaar uit in Wadenoijen was redelijk rampzalig te noemen. We zijn daar na een chaotische, slechte, (lichtelijk) agressieve wedstrijd met verlies naar huis gegaan. Maar dat gaat ons vandaag uiteraard niet gebeuren! We stappen het veld op, al valt het eigenlijk geen voetbalveld meer te noemen. Eerder een uitgedroogd weiland, dat ook toe is aan een zomerstop. Veel te grazen valt er dus niet voor ons, dus gaan we maar warmlopen. Zenuwachtig, maar niets vergeleken met de zenuwen aan de overkant van het weiland. Netjes op tijd beginnen we aan de wedstrijd. We beginnen niet helemaal lekker, vanuit beide kanten niet. Veel chaotisch en op en neer getrap(pel) als een bange kudde paarden. Gelukkig voelen we toch nog gras onder onze voeten, en herstellen we snel. We gaan stukken beter voetballen, eigenlijk erg goed zelfs! Wadenoijen krijgt (verrassend) weinig kansen, in tegenstelling tot ons. Minder verrassend is nog dat we ze niet allemaal afmaken. Toch is er één moment waarop we dat wel doen: Priscilla althans! De 0-1 is gevallen! We kunnen het niet geloven, galopperen uitbundig in de rondte en eindigen als een hoopje pony's op de grond. Alsof het kampioenschap nu voor ons was! Wadenoijen zag dit niet aankomen, maar lijken toch niet erg teneergeslagen. Ze geloven er nog in, zelfs als we met 0-1 de rust in gaan. We komen weer vol energie terug het veld op, en kijken lachend naar de opgehangen spandoeken: Wadenoijen dames kampioen! 'Not gonna happen!', dachten we zo. Wij laten ons niet zomaar verslaan door een mogelijke kampioen. Niks tegen die meiden natuurlijk, maar laat die spandoeken nog maar even de zolder opgaan, zodat volgende week de kampioen bepaald kan worden! De tweede helft wordt de sfeer er niet leuker op. We blijven erg goed voetballen, maar het gaat er steeds harder op. Vooral als de 1-1 valt. Laten we over dat moment maar niet uitweiden. Ik geloof niet dat iemand dat moment niet meer op het netvlies heeft... Hooguit is één iemand het moment kwijt doordat deze even niet 'helemaal zichzelf was' ;). We balen natuurlijk van dit onterechte doelpunt, maar we gaan door. Beide teams blijven knokken, knokken en knokken. We vechten tot het bittere eind, want wij gaat het kampioenschap hier niet alsnog weggeven. En dat doen we niet! Het blijft 1-1, en ook al is het gelijkspel: we hebben gewonnen!! Ondanks deze overwinning gaan we huilend het veld af. Dit was onze laatste wedstrijd samen met Suusje, ons vaste, sterke, vriendinnetje en beste voorstopster ooit! (hebben we ooit andere gehad? Haha). Maar één ding is zeker, Suus heeft geknokt tot het bittere eind! Maar niet alleen wij gaan met tranen van het veld af, ook Wadenoijen uiteraard. (Terecht) teleurgesteld en kwaad. Sorry dames, maar natuurlijk wilden wij ook winnen. Veel succes volgende week! Om te voorkomen dat het klachten stroomt bij de redacteur van deze sfeervolle reportage: er zijn door geheimzinnige, onverklaarbare redenen geen aantekeningen gemaakt. En laat daarbij komen dat het geheugen van de redacteur op een zeef lijkt (chronisch aangetast door alcohol waarschijnlijk), dus er zullen vast fouten in zitten over het verloop van de wedstrijd. Het is in ieder geval gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Doelpunten:
|