 BEN HOEK EN VV ALEM BLIJKEN PERFECTE MATCH: 'WE ZIJN BEZIG HISTORIE TE SCHRIJVEN' Nog geen zevenhonderd inwoners telt het dorp Alem. Toch brengt de plaatselijke voetbalclub elk weekend vier seniorenteams, een vrouwenteam en een aantal juniorenteams op de been. Uniek voor zo'n kleine gemeenschap. Even uniek is dat het eerste elftal in de derde klasse opereert.  Ben Hoek (Foto: Piet van Boxtel) Trainer Ben Hoek (58) begon drie jaar geleden op Sportpark De Oude Maas aan zijn klus. Hij begon succesvol want er volgde gelijk promotie. "Een goede lichting spelers, een goede onderlinge klik - ook tussen de technische staf - en alles is goed geregeld rondom het eerste team", noemt Hoek - die woonachtig is in het buitengebied van Sint-Michielsgestel en al bijna dertig jaar in het trainersvak zit - een aantal ingrediënten op waar het succes van de vv Alem op is gebaseerd. "We zijn momenteel bezig historie te schrijven." Gemoedelijk Het matcht tussen Alem en Hoek. Niet voor niets verlengden de partijen onlangs het contract. "Een heel gemoedelijke club waar nogmaals alles goed is geregeld. Qua materiaal en qua uitstraling kunnen we overal netjes verschijnen. We zijn ook een nette groep", vervolgt Hoek. Eigen dorp Als kleine club moet Alem opboksen tegen 'grootmachten' zoals Nooit Gedacht, Avanti '31, Schijndel, Den Dungen en noem maar op. "Een club als Margriet heeft net zoveel leden als het totale aantal inwoners van Alem. Allemaal clubs die beter en verder in ontwikkeling zijn. Ik zeg weleens: wij zijn een vierdeklasser die bij toeval in de derde klasse is terecht gekomen, maar we laten zien dat we er wel degelijk in thuishoren." De sportieve prestaties zijn het gevolg van een onderlinge klik, zegt de Gestelse oefenmeester die zelf zijn voetballoopbaan bij Wilhelmina begon. "Het zijn allemaal vrienden onder elkaar en bijna allemaal familie. Er zullen best weleens spelers worden benaderd, ook door zaterdagclubs. Maar op zaterdag spelen willen ze zeker niet. Ze willen gewoon in het eigen dorp met de eigen vrienden spelen." Verschrikkelijk Dat een club als Alem zo floreert wordt door de buitenwacht met respect bekeken. Het geheim? Ben Hoek vat het kernachtig samen: "Saamhorigheid." Verbondenheid die ten grondslag ligt aan het resultaat maar ook wordt getoond wanneer er iets verschrikkelijks gebeurt, zoals onlangs het geval was met Nick de Leeuw, de eerste elftalspeler die bij een auto-ongeluk het leven liet. "De zondag erna zaten we daardoor met z'n allen in de kantine. Ze waren er echt allemaal. Tijdens de crematie was er een streamverbinding die ook veel bekeken werd." Oppakken Terug naar het voetbal. In de huidige afgebroken competitie staat Alem in de derde klasse C nu op de zesde plaats. COVID heeft inmiddels weer alles op z'n kop gezet. "Ik verwacht niet dat we voor carnaval nog voetballen", denkt Ben Hoek hardop. Hij heeft zijn pupillen geen huiswerk meegegeven. "Mede door het overlijden van Nick hebben we dat even achterwege gelaten. Ik verwacht wel dat de jongens zelf iets doen. Deze week zal ik met Wim Steenbekkers en Joost Stoof (de rest van de staf red.) overleggen hoe we het weer gaan oppakken." Revalidatiecentrum De voetbalclub Alem is uniek maar ook Hoek zelf is een beetje uniek. Jarenlang zat hij op een kantoor in de functie van salarisadministrateur. Maar die tijd heeft hij achter zich gelaten. Sinds juli dit jaar is hij geswitcht en is hij therapie-assistent bij de Tolbrug, het revalidatiecentrum van het Jeroen Bosch Ziekenhuis. Daar begeleidt hij patiënten die een aandoening zoals COVID of een herseninfarct hebben gehad. Hij moet ze weer terug proberen te loodsen richting de maatschappij. "Ik vond mijn werkzaamheden niet leuk meer. Ik was een soort gevangene van mijn eigen salaris. Ook kreeg ikzelf nog corona en toen ben ik aan het denken gezet. 'Nu maar eens leukere dingen gaan doen', bedacht ik. Voor die baan bij de Tolbrug dacht ik in eerste instantie niet geschikt te zijn, maar op aandringen van mijn neef Luuk - die zei dat ik er juist wel voor geschikt was - heb ik toch gesolliciteerd en ben ik aangenomen. Het is mijn beste sollicitatiebrief ooit geweest, denk ik. Bij mijn vorige banen is nooit gezegd: 'bedankt met het loon, het was weer goed'. Dat is nu bij deze patiënten wel anders. Die zijn dankbaar als ik ermee oefen of meezwem. Het is heel dankbaar werk." |